vergeten verhalen

Omdat ik van meerdere mensen te horen heb gekregen dat mijn verhalen zo kort zijn en dat dit lang niet al mijn leuke verhalen zijn. Komen hier de vergeten verhalen.
Het stranddagje, laat ik daar mee beginnen. Liggend op mijn bedje aan het strand, zag ik onder ogen hoe mensen zeesterren uit de zee haalden en ze op het droge neerlegde. Dit was zeer schokkend, ik had ze ongeveer al tot de ergste moordgroep gekroond. Totdat ik zelf ging zwemmen. Het ging goed totdat ik zei wooh ik stond volgens mij op een vis. En ja daar lag hij dan; hij miste 1 oog en hij was niet meer in leven te krijgen. Met een rotgevoel ging ik naar huis.
Oke volgende vergeten verhaal, hier moet ik hard over nadenken, want het kan zomaar zijn dat dit drie weken geleden al is gebeurd.
Omdat ik al geen geluk heb in dit land, was dat om precies te zijn 10 september 15u weer het geval. Iris moest even pinnen, maar dat lukte bij verschillende pinautomaten niet, gooit ondertussen uit frustratie dr pasjes incl creditcard de prullenbak in terwijl zij het niet door heeft. Uiteindelijk wel weer teruggevonden ja. Zeg ik heel leuk weet je ik pin wel dan hebben wij iets contact om onze lunch te betalen. En dat had ik nooit moeten zeggen, het was veelste lief bedoeld, god strafte mij meteen. Ik kreeg geen geld uit de automaat, maar had mij op mijn rekening wel al aardig wat armer gemaakt. Armer kon haast niet. Bellend naar de bank kreeg ik te horen dat ik naar Nederland moest bellen, omdat ik natuurlijk een Nederlandse pas heb. 2 min daarvoor kreeg ik een berichtje dat ik over mijn internetbundel heen was en dus geen internet meer had. Dus ja ik kon niet mijn vader een berichtje sturen aub de bank de bellen voor mij. Op naar kantoor waar ik wel internet had, zat ik op het muurtje chagrijnig mijn ouders te bellen. Pak mijn pasje uit mijn portemonnee en stuur een foto naar het thuisfront. Stap weer in de auto om toch maar ergens te gaan lunchen, hoor ik Iris op de achterbank zeggen; je vergeet je portemonnee op het muurtje, dit zal niet de eerste keer zijn dat ik m vergeet. Thanks Irisje. Daarna heeft het visje bij zeerover alles goedgemaakt.
Vanaf dag 1 zijn wij hier begonnen met sporten; beenoefeningen, buikspieren etc. Ook dachten wij dat het wel leuk zou zijn als wij zouden gaan volleyballen. Vol goede moed kopen wij een volleybal van ons laatst verdiende centen. Super leuk om op het strand hier te volleyballen met je voetjes in het water, maar het ging fout toen de bal tussen de rotsen kwam en de bal niet meer terug te krijgen was.. Dat was bal 1 weg. Week later weer vol goede moed een nieuwe volleybal gaan kopen. Super ochtendje weer op het strand wezen volleyballen. In de middag gingen wij nog even naar onze favoriete supermarkt. En toen ik de bal in de auto zag, wist ik al dat het foute boel was. De bal stond op springen, gillend ging ik de auto weer uit, want no way dat ik die bal ging oppakken. De ballon die in de bal zat was door de voegen van de bal heen gebarsten en dreigde op ons af te knallen. Dappere Joelle heeft toen heldhaftig de bal opgepakt en ergens in een hoekje van het hotel verstopt bij gebrek aan een vuilnisbak. Daar ging bal nummer 2. Tot op heden hebben wij nog geen bal 3 gekocht, vanwege het gevaar op nog een mislukking.
Het is gister (20 sept) dan eindelijk gelukt om kauwgom te kopen, dit komt niet omdat het hier moeilijk te verkrijgen is. Maar door alle afleidingen die ik tegenkom in de supermarkt vergeet ik waar ik voor kwam. Dus nu 3 weken later heb ik eindelijk mijn pakje kauwgom.
Iedereen weet ondertussen wel hoe goed onze auto hier is, niet dus.. En in dit land hebben ze bedacht om mega hoge stoepen en hobbels te maken, niet slim. Onze geweldige chauffeuse Joelle had de hobbels nog niet helemaal door. Vol gas op de hobbel af, ik gilde vooral. Maar we hebben het overleefd en de auto ook wonder boven wonder. Dus als er nu een hobbel komt waarschuw ik voor de zekerheid haha!
Al meerdere dagen vroeg ik mij af wat bepaald soort auto’ s hier nou waren. Het ziet eruit alsof er iets heel ergs gaat gebeuren. Het is een soort van busje in het zilver met kleine geblindeerde raampjes. Maar nee het is allemaal minder spannend dan dat ik in mijn hoofd had gehaald. Het is voor geldtransport. Maar het leukste komt nog. Als je nog geen zelfvertrouwen hebt, dan krijg je het hier wel. Zo een beetje elke jongen/man toetert naar je als je over straat loopt, maakt niks uit of zijn vrouw of iets er naast zit. Iris en ik liepen in lange broek, zwetend en wel over straat naar kantoor, toen wij weer deze bijzondere auto tegenkwamen. En ze toeterden.. Wij keken elkaar aan van huh meenden zij dit nou echt? Dit kan ook echt alleen hier op Aruba.